دانشجویان پزشکی و پیراپزشکی در زمان تحصیل سختی های بسیار زیادی را تحمل می کنند به عنوان مثال حجم مطالبی که باید مطالعه کنند نسبت به سایر رشته ها بسیار بیشتر است در ضمن خودِ کشیک سختی های خاص خودش را دارد و بسیاری از مشکلات دیگر.خیلی از دانشجویان این سختی ها را با این امید تحمل می کنند که قرار است در آینده شغلی بسیار خوب و با آرامش و بدون استرس داشته باشند اما زمانی که مشغول به کار می شوند به عنوان پزشک دندان پزشک پرستار و… متوجه می شوند که نه تنها اوضاع بهتر نشده است بلکه آن آرامش فکری هم که داشته بودند به دلیل برخورد هایی که با بیماران و یا مسئولین دارند از بین رفته است. یکی از مهم ترین دغدغه های کادر درمانی این است که با وجود مشکلات بسیار زیاد در محل کار،فکری آرام داشته باشند و روز بدون استرس و خوبی را سپری کنند.در این مقاله در این مورد توضیح می دهم که چگونه می توانیم با برقراری ارتباط موثر با هر شخصی در محیط کار اعم از بیمار، همراه بیمار،مسئولین بیمارستان و … آرامش فکری داشته باشیم.

چگونه با برقراری ارتباط موثر آرامش فکری داشته باشیم؟

من در بیمارستان با تعداد زیادی از پرسنل گفت و گو کردم اعم از پزشک پرستار کمک پرستار حراست و .. و از آن ها بزرگترین مشکلی که داشتند را سوال کردم و جواب های مختلف و بسیار جالبی را شنیدم به عنوان مثال خیلی از آن ها از برخورد بیماران و همراهان آن ها به شدت ناراضی بودند برخی از عقب افتادن حقوق و مزایایشان ناراضی بودند و برخی هم از کمبود تجهیزات ناراضی بودند. بعد از بررسی این جواب ها به این نتیجه رسیدم که این مشکلات کلا به دو دسته تقسیم می شوند یک دسته مشکلاتی است که مربوط به بیمار و همراه بیمار است و دسته دیگر مربوط می شود به بیمارستان و مدیریت آن.

در ابتدا دسته اول را بررسی می کنیم مسلما یکی از بزرگترین مشکلات کادر درمانی، برخورد نامناسب برخی از بیماران است بنابراین اگر بتوانیم با برقراری ارتباط موثر بیمار و همراه او را با خود همراه کنیم مسلما مشکلات ما بسیار کمتر خواهد شد فرض کنید شما یک پرستار هستید و مسئولیت ده تخت هم به عهده شما است اگر بتوانید بیمار و همراه او را با خودتان همراه کنید،با این که تعداد زیادی بیمار دارید ولی کار به خوبی پیش می رود و نظم خاصی برقرار است .و اما قسمت دیگر مشکلات که مربوط به بیمارستان و مدیریت آن است.در نگاه اول ممکن است این طور به نظر برسد که چون افراد دیگری،تصمیمات را می گیرند بنابراین این قسمت از دست ما خارج است.این تصوردر اکثر مواقع کاملا غلط است. فرض کنید که شما یک پزشک هستید و تهویه بخشی که شما مشغول ویزیت بیماران هستید مناسب نیست و این موضوع باعث نارضایتی شما می شود و تا حدودی هم این موضوع سلامت بیماران را به خطر می اندازد و مسئولین بیمارستان هم رسیدگی نمی کنند در این جور مواقع بسیاری از افراد می گویند که مشکل از بی کفایتی مسئولین است و آن ها به بیمار و کادر درمانی اهمیت نمی دهند.اما زمانی که این موضوع را با دقت بیشتری بررسی می کنیم متوجه می شویم که این موضوع به شکل درست به مسئولین بیمارستان منتقل نشده است و آن ها اصلا تصور درستی از این مشکل نداشته اند.اما اگر شخصی بتواند به طور دقیق مشکل را توضیح دهد و به صورت علمی این موضوع را توضیح دهد که عدم وجود تهویه مناسب چه اثرات بدی در سلامت بیماران خواهد داشت مطمعنا مسئولین رسیدگی خواهند کرد.بنابراین اگر شخصی مهارت برقراری ارتباط موثر و روش های متقاعد سازی را بداند در اکثر مواقع می تواند دیگران را راضی کند حتی اگر آن شخص رئیس بیمارستان شما باشد!

پس اگر بتوانیم با هر شخصی ارتباط موثر برقرار کنیم می توانیم لذت بیشتری از شغلمان ببریم و با وجود سختی کار و تعداد زیاد مراجعه کننده ها آرامش فکری داشته باشیم.

در چه مواردی می توان با ارتباط موثر به آرامش فکری دست یافت؟

با برقرار کردن ارتباط موثر در تمام روابط و گفت و گوهایی که داریم می توانیم به آرامش فکری برسیم و این موضوع فقط به فضای کاری و شغلی محدود نمی شود بلکه اگر ما مهارت های ارتباطی را به خوبی بدانیم و با آن ها آشنا باشیم می توانیم در کل زندگی روزمره خودمان از این مهارت فوق العاده استفاده کنیم و زندگی را هم برای خودمان و هم برای دیگران لذت بخش تر کنیم.

تمرین

یکی از ابتدایی ترین و ساده ترین نکات در برقراری ارتباط موثر لبخند زدن است.موضوعی است که تقریبا همه ما می دانیم ولی تعداد بسیار کمی هستند که به این نکته دقت می کنند و در عمل از آن استفاده می کنند.لبخند زدن در تمام برخوردهای ما نقش بسیار مهمی دارد و اصلا مخصوص حرفه و شغل نمی شود ولی در کادر درمان این موضوع بسیار مهم است چون تعداد زیادی از بیماران،از پزشک و پرستار وبه طور کلی از روپوش سفید ها می ترسند خوب اگر ما نیز به عنوان کادر درمانی با اخم و بسیار جدی باشیم ترس و وحشت بیمار به شدت بیشتر می شود(مخصوصا در مورد کودکان)و حتی ممکن است روند درمان وی به مشکل بر بخورد اما اگر که با چهره ای خندان و با لبخند به استقبال بیمار برویم مطمعن باشید ترس بیمار به شدت کم می شود.

پس به عنوان تمرین سعی کنید در روابط روزمره خودتان این تمرین را انجام دهید و مانند خیلی از افراد نباشید که به دلیل ساده بودن،آن را انجام نمی دهند در ضمن اگر این تمرین را به مدت بیست و یک روز و به صورت مداوم انجام دهید تبدیل به یک عادت می شود و از آن به بعد انجام دادن آن بسیار راحت تر خواهد شد.