یکی از اصول مهم در زندگی و نه فقط حیطه ی درمان داشتن صداقت است و اینکه چگونه قادر خواهیم بود در تمامی رفتار و حرکات خود این صداقت را رعایت نماییم. ابتدا به این موضوع اشاره نماییم که صداقت در گفتار امری است که می توان در رفتار و گفتار دیگران به آن پی برد. و به همین طریق بیماران نیز  قادر هستند صداقت را در توصیه ها و تجویز های ما را تشخیص دهند و سپس تصمیم بگیرند که به گفته های ما اعتماد نمایند و یا به توصیه های ما بی توجه باشند.

اما چگونه  صداقت در گفتار اعضای تیم درمان قابل تشخصی است؟

ما در زمانی که می خواهیم پیامی را به دیگران منتقل نماییم از سه راه استفاده می نماییم.

۱)محتوای کلام

۲)زبان بدن

۳)لحن

منظور از محتوا، اطلاعاتی است که به بیمار می دهیم. منظور از زبان بدن،حرکات صورت دست و اندام ها در زمان صحبت کردن است و منظور از لحن نیز بلندی،سرعت کلام و به طور کلی کیفیت صحبت ما می باشد. در صورتی که مطلبی را صادقانه بیان نماییم این صداقت منجر به این خواهد شد که تمامی این سه مورد با یکدیگر هماهنگ باشند

در واقع کلید تشخیص صداقت در سخنان یک فرد هماهنگی بین محتوا،لحن و زبان بدن است و در صورتی که بیمار به عدم هماهنگی بین این سه پی ببرد به صحبت های درمانگر توجهی نشان نخواهد داد. به عنوان مثال اگر در زمان صحبت با بیمار به او گفته شود که تمامی مسائل او را درک می کنیم و متوجه هستیم که وی در چه شرایطی است ولی در زمان صحبت کردن با وی ارتباط چشمی برقرار نسازیم و همچنین لحن صحبت ما بگونه ای خشنونت آمیز باشد مطمئنا بیمار به گفته های ما شک خواهد نمود. بنابراین به یک اصل مهم توجه داشته باشیم که همواره صداقت را در زندگی و نه فقط محیط درمان رعایت نماییم و این را بدانیم که دیگران(مخصوصا بیماران)به راحتی به عدم صداقت ما پی خواهند برد که اغلب به صورت عدم توجه به توصیه ها و دستورات ما خود را نشان خواهد داد.