پاندمی اخیر کرونا در دنیا ما را با اهمیت مفهوم دیگری تحت عنوان تاب آوری اجتماعی مواجه نمود که ناظر بر فرآیندهای روانی-اجتماعی بشر است.
دکتر نصیر دهقان
عضو مرکز تحقیقات طب پیشگیری و سلامت جمعیت دانشگاه علوم پزشکی ایران
تاب آوری در مفهوم عام خود به صورت توانایی مقابله با شرایط دشوار و واسخ انعطاف پذیر به فشارهای زندگی روزانه است. این ظرفیت مقاومت، می تواند ما را در برابر انواع تنش و استرس های زندگی واکسینه نماید.
فرد تاب آور در تعادل زیستی روانی در شرایط دشوار جامعه توانمند است و این بهبود تاب آوری منجر به پیشرفت افراد در به دست آوردن تفکر و مهارت خود مراقبتی خواهد گردید.
در واقع، تاب آوری جوامع شهری پایه و اساس اصلی پایداری کلیت یک جامعه در برابر بحران ها و حوادث غیرمترقبه است.
نتیجه مطالعات نشان می دهد که این مهارت، به متغیرهایی مانند مواجه شدن با عدم قطعیت، انعطاف پذیری، میزان پنهان سازی احتمال خطر و عوامل آسیب پذیر افراد وابستگی شدیدی دارد.
هم چنین، جوامع و افرادی که تنها به یک منبع اقتصادی-جتماعی متکی هستند از آنانی که منابع گوناگونی در اختیار دارند، تاب آوری کمتری خواهند داشت.
در سال های اخیر با گسترش جهانی شدن، شهرنشینی و البته سالمندی در سراسر جهان، تلاش انسان در راستای سازگاري و غلبه بر انواع خطر و سختی افزایش چشم گیری یافته است.
از سوی دیگر، پاندمی اخیر کرونا در دنیا ما را با اهمیت مفهوم دیگری تحت عنوان تاب آوری اجتماعی مواجه نمود که ناظر بر فرآیندهای روانی-اجتماعی بشر است.
این تعامل می تواند به صورت رفتار مناسب با اعضای خانواده، گروه همسالان و البته سالمندان در داخل و خارج از منازل جلوه نماید.
شکست زنجیره کرونا نیازمند گسترش این تعامل و توسعه این تجربه هم زیستی هوشمندانه است.
نکته حائز اهمیت دیگر این که جدا از مقوله خود مراقبتی، بتوانیم دگر مراقبتی را نیز در دیدگاه و منش زندگی مان نهادینه کرده و با همدلی، اعتماد متقابل و همبستگی بتوانیم سرمایه اجتماعی مان را بیش از پیش ترمیم و بهبود داده و از گلوگاه اخیر به سلامت عبور نماییم.
در این مسیر نقش جوامع مدنی شامل انجمن های علمی، سازمان های مردم نهاد و انواع خیریه های در مرکز امور پر رنگ جلوه می کند که با مشارکت فعال شان با بخش های دولتی و خصوصی، جوامع کنونی را به سرمنزل مقصود رسانند.