تا کنون بیشتر در خصوص ارتباط موثر پزشک و بیمار صحبت شده کرده ایم و به همین خاطر در این مقاله قصد داریم کمی در خصوص انواع خط قرمز پزشک و بیمار صحبت نماییم. خط قرمزهایی که گاهی هزینه‌های بسیار سنگینی برای بیمار و مخصوصا پزشک به همراه خواهد داشت. در این مقاله به معرفی  ۴  مورد از این خط قرمزها می پردازیم.

۱)همدردی با بیمار

همدردی به این معنی است که درک درستی از شرایط بیمار وجود نداشته باشد که این موضوع می تواند خود را به دو صورت نشان دهد

۱)بی‌توجهی به شرایط بیمار

۲)از دست دادن امید و انگیزه در اثر قرار دادن خود در شرایط بیمار

اما خط قرمزی که می‌خواهیم به آن بپردازیم قرار دادن خود در شرایط بیمار است به نحوی که منجر به نابودی تدریجی و همچنین فرسودگی شغلی و روحی خواهد گشت. همدلی روش ارتباطی ارجح‌تری در مقایسه با همدردی می‌باشد.

۲)در اختیار قرار دادن شماره تلفن شخصی

یکی از پردرد سر ترین خط قرمز پزشک و بیمار همین مورد شماره ۲ است. تعدادی زیادی از پزشکان جهت آگاهی یافتن از شرایط بیمار خود شماره تلفن همراه خود را به بیماران می‌دهند که این موضوع می‌تواند دردسرهای بزرگی را به همراه داشته باشد.

به عنوان مثال یکی از اساتید من که فوق تخصص نورولوژی اطفال هستند شماره تلفن خود را در اختیار بیماران قرار می‌دادند و از روند درمان بیماران آگاهی پیدا می کردند این در حالی بود که از این اتفاق بسیار پشیمان بودند. به این دلیل پدر  و مادرها به محض اینکه اتفاق جزیی برای کودک آن‌ها رخ می‌داد سریعا با وی تماس می‌گرفتند که غالب اوقات هم در زمان‌های نامناسبی این تماس برقرار می‌شد و این موضوع موجب از بین رفتن اسایش و دردسرهای بزرگی برای  این استاد عزیز شده بود.

البته این موضوع را باید مدنظر قرار داد که قرار دادن شماره تلفن در اختیار بیماران تنها به دلیل حسن نیت و کمک به بهبود سریع‌تر بیماران صورت می‌گیرد اما با توجه به مشکلاتی که به دنبال آن به وجود خواهد آمد مطمعنا روش‌های بهتری وجود داد

۱)از شماره دیگری استفاده نماییم

در واقع منظور این است که در صورت امکان چند شماره تلفن داشته باشیم و از شماره شخصی خود در این راستا استفاده نکنیم در ضمن برای همان شماره نیز یک بازه زمانی خاصی را در نظر بگیریم و به بیمار توضیح دهیم که در این زمان تماس برقرار سازد.

۲)پیامک بهتر از تماس تلفنی

با توجه به این‌که تماس تلفنی ممکن است زمان زیادی را به خود اختصاص دهد از بیماران در خواست نماییم تا مشکل پیش‌آمده را به صورت یک متن پیامک ارسال نمایند

۳)استفاده از شبکه‌های اجتماعی

شاید این روش، بهترین روش موجود باشد در واقع می‌توانیم از شبکه‌های احتماعی کمک بگیریم. این شبکه‌های مزیت‌های بزرگ زیر را دارند

۱)در تلگرام می‌توان عکس،فیلم،فایل صوتی،متن و … را ارسال نمود که این قضیه باعث می‌شود تا اطلاعات بسیار دقیقی از شرایط بیمار به دست آید مثلا می‌توان عکسی از ضایعات ایجاد شده را دریافت نماییم و یا فیلمی که در زمان تشنج بیمار گرفته شده است را مشاهده نماییم.

۲)این شبکه‌ها برای انتقال اطلاعات نیاز به اینترنت دارند و اگر به اینترنت متصل نباشید طمعنا تعداد زیاد پیام وقت شما را نخواهد گرفت و می توان با خیال راحت به کارهای روزمره خود بپردازیم و تنها در زمان های خاصی به سراغ این شبکه های اجتماعی برویم

در ضمن می‌توانید مانند راهکارهای قبلی برای بیماران یک بازه زمانی خاصی را در نظر بگیرید و بیان کنید که به عنوان مثال:

من از ساعت ۶ تا ۶:۳۰ عصر به سوالات شما پاسخ خواهم داد.

۳)ایجاد روابط صمیمی خارج از چهارچوب حرفه ای

گاهی اوقات پزشک و بیمار ناخودآگاه وارد روابط غیر کاری و بیش از حد صمیمی می‌شوند این موضوع بیشتر در مورد بیمارانی صادق است که دچار یک بیماری مزمن می‌باشند و مجبور هستند که به پزشک خود همیشه مراجعه نمایند. یکی از راهکارهایی که خیلی به جلوگیری از این اتفاق کمک می‌کند، داشتن چهارچوب‌های مناسب برای خود می‌باشد. در این صورت حتی اگر بیماری را هر هفته هم ویزیت نماییم مشکلی ایحاد نخواهد شد. به عنوان مثال موضوع اخیری که در مورد آن صحبت شد(در اختیار قرار ندادن تلفن شخصی) می تواند جزیی از همین چهار چوب قرار گیرد

۴)عدم توجه به اعتقادات بیماران( مهم ترین خط قرمز پزشک و بیمار )

همه ما اعتقادات خاص خود را داریم که از نظر ما بسیار ارزشمند است و مطمعنا اگر فردی به آن توجهی نداشته باشد با واکنش ما روبرو خواهد شد. این موضوع درباره بیماران نیز صادق است و آن‌ها هم عقاید خاص خود را دارند که نیازمند توجه ویژه‌ای از سوی پزشک است. به عنوان مثال پزشکی را در نظر بگیرید که در ماه رمضان بیماری را ویزیت می‌کند و پس از انجام معاینه و آزمایشات روتین متوجه می‌شود که بیماری وی تداخلی با روزه گرفتن ندارد ولی بر اساس نظر شخصی به بیمار خود توصیه می‌کند که اگر

میزان تغذیه خود را افزایش دهی روند بهبودی شما تسریع می‌گردد. خب مسلما این بیمار از توصیه پزشک  ناراحت خواهد شد

به این خاطر که پزشک تنها نظر و پیشنهاد خود را بدون داشتن دلیل علمی برای عدم روزه مطرح ساخته بود. به عنوان مثال می‌توان این مسائل به به متخصص همان حیطه واگزار نمود و از بیمار خواسته شود که برای اطمینان از گرفتن و یا نگرفتن روزه به مرجع تقلید خود و یا فردی با صلاحیت در این حیطه مراجعه نماید. و پزشک تنها از طریق مسائل علمی با موضوع برخورد نمایید و تصمیم قطعی را بر عهده خود بیمار گذارد. به عنوان مثال می توان در خصوص موردی که بیان گردید می توان این گونه با بیمار صحبت نمود:

بر اساس آزمایشات شما روزه گرفتن بیماری شما را وخیم تر نخواهد ساخت و از لحاظ علمی تداخلی با بیماری ندارد اما برای تصمیم گیری دقیق تر پیشنهاد می کنم به متخصص( به عنوان مثال مرجع تقلید خود) مراجعه نمایید.

بنابراین

در این مقاله به بیان چهار مورد اساسی از خط قرمز پزشک و بیمار پرداختیم

۱)همدردی با بیمار

۲)در اختیار قرار دادن شماره تلفن شخصی

۳)ایجاد روابط صمیمی

۴)عدم توجه به اعتقادات بیمار